Λαϊκή αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη, συντονισμός, αγώνας
για την ανατροπή της επίθεσης του συστήματος.
Πλατειά λαϊκά στρώματα καθημερινά βυθίζονται στην ανέχεια και τη φτώχια. Η μείωση των μισθών και των συντάξεων, μαζί με την ακρίβεια οδηγούν τις λαϊκές οικογένειες σε αδυναμία να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα. Ένα εκατομμύριο, κυρίως νέοι, βρίσκονται χωρίς δουλειά –η συντριπτική πλειοψηφία χωρίς επίδομα ανεργίας- πεταμένοι στο περιθώριο της ζωής από την Τρόικα, την Κυβέρνηση, το Μνημόνιο, συνολικά από την επίθεση του συστήματος. Οι εργοδότες με λυμένα πλέον χέρια από τους νόμους που ψηφίστηκαν, απολύουν όποτε θέλουν και όσους θέλουν, κόβουν μεροκάματα, εφαρμόζουν ωράρια λάστιχο, καταπατούν κάθε εργασιακό δικαίωμα.
Και όλα αυτά στο όνομα της «αποπληρωμής του χρέους» (που όμως διογκώνεται), της «ανταγωνιστικότητας» (δηλαδή της αύξησης των κερδών), της «ανάπτυξης» (που δε φαίνεται στον ορίζοντα) και της «καταπολέμησης της ανεργίας (που καλπάζει).
Η επιδότηση των εργοδοτών με 2,5 δις ευρώ ονομάζεται «καταπολέμηση της ανεργίας» (την ίδια στιγμή που διευκολύνονται οι απολύσεις).
Οι ενισχύσεις πολλών δεκάδων δις ευρώ προς τις τράπεζες, αποκαλείται «ενίσχυση της ρευστότητας» (ενώ η αγορά έχει στεγνώσει).
Οι πρωτοφανείς φοροαπαλλαγές και η παραχώρηση πλήρους ασυδοσίας στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, αποκαλείται «ανάπτυξη» (αντί για αποικιοκρατική εκμετάλλευση ανθρώπων και φύσης).
Είναι προφανές ότι εδώ έχουμε δύο κόσμους. Από τη μια το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, το ΔΝΤ, η ΕΕ, οι τράπεζες, η κυβέρνηση, οι άλλες αστικές δυνάμεις (ΝΔ, ΛΑΟΣ), ένα ολόκληρο σύστημα εκμετάλλευσης, καταπίεσης και κλεψιάς, και από την άλλη η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, που της κλέβουν δουλειά, μεροκάματα, συντάξεις, περίθαλψη, παιδεία …. ότι έχει κατακτήσει με αγώνες.
Η ανάγκη –στην κυριολεξία ανάγκη ζωής- για το μπλοκάρισμα αυτής της καταιγίδας των αντιλαϊκών μέτρων, είναι πλέον έκδηλη. Μέτρων που θα συνεχίσουν να πέφτουν στο κεφάλι μας, όσο το κρατάμε σκυφτό. Όσο δεν ανακαλύπτουμε ξανά την αλληλεγγύη, την οργάνωση, τον αγώνα.
Η κατάσταση στο λαϊκό και εργατικό κίνημα σίγουρα δεν βοηθάει σε κάτι τέτοιο. Η οργή του κόσμου βρίσκει αναχώματα για να εκδηλωθεί με διεκδικητικούς αγώνες από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που έχουν καταντήσει κυβερνητικά και εργοδοτικά παραμάγαζα. Η λογική της αδράνειας και της υποταγής κυριαρχεί σε Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες, αλλά και σε σωματεία. Ενώ η κομματική και διασπαστική «διέξοδος» που δίνεται από το ΠΑΜΕ, παρόλο που φαντάζει αγωνιστική, δεν μπορεί να συγκινήσει, να ανατρέψει το κλίμα, να δώσει προοπτική.
Όμως η επιμονή του συστήματος να βαθαίνει την επίθεση οδηγεί εκ των πραγμάτων στην αναζήτηση διεξόδου. Κι αυτή η διέξοδος προβάλλει ήδη. Αναδείχθηκε στις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις των εκατοντάδων χιλιάδων του περασμένου Μάη, αλλά και στο κίνημα αλληλεγγύης στην Κούνεβα, στη νίκη των εργαζομένων στο Banquet, στην επαναπρόσληψη αρκετών εργατών με τη βοήθεια επιτροπών αλληλεγγύης.
Και αναζητά συνέχεια και προοπτική μέσα από τη συγκρότηση ποικίλων μορφών λαϊκής αυτοοργάνωσης, τη δημιουργία πρωτοβουλιών αντίστασης και αγώνα σε χώρους δουλειάς, ζωής και σπουδών, σε γειτονιές, πόλεις και χωριά, την προώθηση σωματείων βάσης, το συντονισμό και την αλληλεγγύη.
Γιατί η επίθεση απλώνεται σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Την υγεία, την πρόνοια, την ασφάλιση, την παιδεία, τα εργασιακά.
Βασικός πυλώνας αυτής της επίθεσης είναι και ο «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ».
Αναπόσπαστο κομμάτι του Μνημονίου και μηχανισμός υλοποίησής του.
Δημιουργεί μια νέα διοικητική δομή στα μέτρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Απόλυτα απομακρυσμένη και εχθρική για το λαό. Ένα εξάρτημα της κεντρικής εξουσίας. Ανάχωμα στη λαϊκή δυσαρέσκεια προς την κυβερνητική πολιτική. Μηχανισμό φοροεπιδρομής και εφαρμογής των πιο αντιδραστικών επιλογών σε εργασιακές σχέσης, υγεία, παιδεία.
Εργαλείο διαπλοκής και μεταφοράς χρημάτων σε μεγάλες επιχειρήσεις, μεγαλοεργολάβους και μεγαλοπρομηθευτές.
Ο «Καλλικράτης» στην εποχή του Μνημονίου και σαν μηχανισμός υλοποίησής του, αποκτά πρόσθετα αντιδραστικά χαρακτηριστικά.
Αποτελεί ένα ακόμη όχημα για την αφαίρεση βασικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων του λαού.
- Με τις απολύσεις δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων στους ΟΤΑ, με υποχρεωτικές μετατάξεις, κατάργηση οργανικών θέσεων και αλλαγή στο εργασιακό καθεστώς των υπαλλήλων.
- Με τη εφαρμογή «Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης» με ελαστικές σχέσεις εργασίας και μειωμένα μεροκάματα.
- Με την επιβολή νέων «ανταποδοτικών» φόρων.
- Με την ιδιωτικοποίηση κάθε δημόσιου αγαθού, μέσα από την υποχρηματοδότηση της υγείας, πρόνοιας, εκπαίδευσης, που περνούν στις αρμοδιότητες των δήμων και των περιφερειών και χάνουν το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα τους. Την εκχώρηση ολόκληρων τομέων στο κεφάλαιο και τις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ).
- Με την υπαγωγή όλων των επαρχιακών νοσοκομείων στις Περιφερειακές Αυτοδιοικήσεις και των Κέντρων Υγείας στους Δήμους και την αντιμετώπισή τους ως επιχειρήσεις που πρέπει να έχουν κέρδη(!!). Θα οδηγηθούμε έτσι στην πλήρη υποβάθμιση των παρεχόμενων υγειονομιών υπηρεσιών, στον αποκλεισμό των ανασφάλιστων, στη γενναία συμμετοχή των ασθενών στα έξοδα και στην παραπέρα εκχώρηση υπηρεσιών υγείας σε ιδιώτες.
- Με ανάλογες εξελίξεις στην εκπαίδευση και όλους τους άλλους τομείς που μέχρι σήμερα θεωρούνται υποχρεώσεις της πολιτείας προς το λαό και τη νεολαία και τώρα γίνονται προνόμια μόνο των λίγων.
Το παρόν έχει αρχίσει να γίνεται ζοφερό για την πλειοψηφία του λαού και της νεολαίας. Το μέλλον που μας ετοιμάζουν προμηνύεται ακόμη χειρότερο.
Ο νέος εργασιακός και κοινωνικός μεσαίωνας πρέπει και μπορεί να ανατραπεί!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου